Już po burzy, jeszcze przed słońcem.

Pomieszanie z poplątaniem.
Jestem na lekach uspokajających. Ale lekkich, ziołowych popierdółkach. Szkoda, one nie pozwalają ulecieć smutkowi.
B. kocham nadal. On mnie już nie. Układ "ogarniemy się i wrócimy do siebie" prysnął na tym ogniwie, którego byłam zawsze pewna. Jego miłości.
Jakoś układam sobie powoli na nowo. Od dwóch tygodni pracuję.
Chcę żeby B. został moim przyjacielem, ale on chyba nie umie. Chociaż stale to deklaruje.
Wiem, że ja też muszę się zmienić. Może kiedyś będziemy razem. Może nam się uda.
Żeby tylko nie wyjeżdżał.
Całe miasto może opustoszeć, niech on zostanie.
Kiedyś myślałam, że jestem zakochana w T. Czy w R. Bzdura. B. był, jest i na pewno długo będzie jedyną osobą, którą kocham.
Niech mu się ułoży, jak najlepiej.
Niech nie straci tego, co osiągnął. Niech nie cofnie się.
Niech idzie do przodu i będzie szczęśliwy.
Brakuje mi naszych długich rozmów. Tak zwyczajnie.
Postaram się tu częściej pisać.
Lepiej, ciekawiej. Chociaż o B. też będzie. Skoro nie mogę powiedzieć nic jemu, to chociaż tutaj... Piszę do niego listy, gdy bardzo potrzebuję rozmowy. I wkładam do szuflady. Wspominam w nich, tęsknię, śmieję się i płaczę. One mnie nie odpychają.
Dużo mnie nauczyło nasze rozstanie. Głównie o mnie samej.

Serce ofiarą rozumu

Rozstałam się z B.
Boże, jak niesamowicie go kocham.
Jak bardzo to boli.

Kiedy powiem sobie dość?

Miało być pełno optymizmu, plany, chęć do działania i inne rzeczy, które jeszcze do niedawna były mi obce, a chciałam przysposobic je jako swoje. Prawie udało się. Prawie oszukalam życie. Od jakiegoś jednak czasu dostaję od losu po mordzie, a gdy już leżę, nie omieszka dowalic z glana i nasikac na mnie, przypominając jak niewiele warta jestem.
Nie układa się w kwestiach pracy, związku, przyjaźni, seksu . Nie układa się również B. co odbija się na mnie.
Dodatkowo okazało się, że B. wyjeżdża na 3 miesiące, w tym na 2 z rodzicami, chowając dumę do kieszeni. Nie mogę powiedzieć mu, żeby nie jechał, skoro sama planuję w przyszłym roku wybyc na znacznie dłużej, niż on. Ten wyjazd to gowniana sprawa. Boję się, że nie będzie już nas jesienią gdy wróci. I że ja sobie bez niego nie poradzę bo zwariuje z samotności. Ile ja się wyplakalam przez ostatnie tygodnie, chyba nigdy nie policze. Nie zostało mi już nic innego, nic co mogłoby mnie pocieszyć i zapewnić, że gdzieś jeszcze się nadaję. Czekam tylko na wyniki z CAE jako wisienke na torcie niepowodzeń.
Prawie nie śpię, nie jem, jestem placzliwa i przerasta mnie absolutnie wszystko.
Byłam teraz w domu rodziców. Tu też pusto. A powoli nie mam siły szukać szczęścia gdzieś dalej...

Mała wydajność umysłu

Napisałam,co miałam napisać. Nie czuję jednak zbyt wielkiej radości, czy ulgi. Na razie jestem wypluta, przemęczona i nie mam siły wyprodukować więcej, niż kilka zdań.

Wrzucam piosenkę, która ostatnio za mną chodzi. Podobno eurowizyjna. Nie wiem, nie oglądałam.

Jak ochłonę, to mam już pomysły na kilka postów :)

Absurdalna Unia, czy dziennikarze?

Parę dni temu na onecie, natknęłam się na ten artykuł: http://ciekawe.onet.pl/fototematy/unijne-absurdy,5637727,16569222,galeria-maly.html . No, właściwie to galerię. Autor podaje różne ciekawostki na temat unijnego prawa, aby ukazać, jak oderwani od rzeczywistości są unijny urzędnicy i jak wielki jest to świat absurdu. Ludzie czytają i przyklaskują, przekazują sobie dziwactwa "tych tam z Brukseli" przy piwie ze znajomymi, gdy temat zejdzie na politykę(a Polakom zejdzie zawsze) i zastanawiają się,dokąd zmierza świat.

Szkoda tylko, że artykuł napisany jest w sposób, który wyjaśnia niewiele(chociaż część tak,więc akurat szacunek, że nie samo naśmiewanie się) lub wyjaśnia w sposób pobieżny, mało usprawiedliwiający te "rewelaje"..

W ramach ostatniego gwizdka przed wyborami, postanowiłam się rozprawić z unijnymi absurdami sama!

Cynamon

Rzeczywiście wniosek wpłynął, ale co z tego? To, że ktoś napisał wniosek,bo ma do tego prawo i Parlament Europejski ma obowiązek go rozpatrzyć, to jeszcze nie znaczy, że naprawdę możemy szykować się na zakaz cynamonu. Raczej jest to mało prawdopodobne. Miałam okazję kiedyś przyglądać się i analizować takie wnioski do PE(a właściwie taką streszczoną tabelę, zawsze coś). Ludzie piszą tak absurdalne petycje do PE,że połowa z nich wydawała mi się głupim żartem. Nie były. Wszystkie trzeba wg reguł rozpatrzyć i odpowiedzieć na nie. Przykładów podawać nie będę, jednak możecie być pewni, że jak dawniej ludzie chodzili ze skargami do księdza, wójta czy innych "figur", albo ponarzekali sobie w zamkniętym gronie, tak teraz biją prosto do PE.

Marmolada

 Marmolada to tylko z cytrusów, reszta to dżemy,śliwkowe to powidła(z tym akurat zgodzę się), Austriacy sobie wywalczyli "marmeladę". W angielskim, już od XVII wieku,jeśli "marmalade" to tylko z cytrusów. Pod ich wpływem przeszło to do ustawy. Zresztą więcej macie tutaj...http://en.wikipedia.org/wiki/Marmalade

Marchewka

No to już w ogóle przeszło do legendy. Marchewka to owoc! To nawet w artykule zostało wyjaśnione i jest logicznym działaniem. Z czym Wam się kojarzy dżem? No z owocami. I tak jest w dyrektywie unijnej, że dżem to z owoców. Problem tylko w tym, że Portugalczycy robią dżem z marchewki. Żeby mogli sprzedawać je na terenie Unii, trzeba było jakoś wpisać,że ten marchewkowy dżem też jest ok- inaczej nie spełniałby standardów. No to zamiast tworzyć nowy dokument o dżemie marchewkowym, albo pisać ciągle "z owoców lub marchewki", w przepisach podciągnęli marchewkę pod owoc, żeby prawnie nie było problemu. I to wcale nie tak, że Bruksela to jakiś kosmos, gdzie ludzie na co dzień wrzucają marchewkę do sałatki owocowej i nie widzą w tym nic dziwnego. Chodziło o handel i ułatwienie w przepisach.

Krzywizna bananów i bodajże ogórków

Jak wiadomo, handel w Unii nie odbywa się tylko wewnątrz, ale handlujemy też na linii Unia- reszta świata. Żeby nie zalewał nas lewy towar i aby lepiej skoordynować wymogi i standardy, urzędnicy próbowali określić te parametry. Wiadomo, brzmi to dziwacznie, poza tym i tak wycofano się z przepisu. Jednak czy naprawdę było to tak głupie? Wyobraźcie sobie, że mieszkacie w hm...akademiku! I na zmianę kupujecie pomidory dla wszystkich z piętra. I nagle jedna osoba kupuje tru ekologiczne pomidorki, duże rumiane, płaci za nie sporo pieniędzy, następna przy swojej kolejce kupuje małe i pogniecione, kolejna zielone i jakąś dziwną odmianę. Dobry układ? A nie lepiej się umówić: słuchajcie, kupujemy pomidory średniej wielkości, czerwone, nie drożej niż x zł/kg. Mniej lub bardziej takie wszystkim smakują, sprawiedliwy podział kosztów i wiecie,czego się spodziewać. Wspólny rynek to trudne przedsięwzięcie, żeby miał sens, musimy mieć przecież jakiś wspólny standard.

Wędliny i kiełbasy

Sama byłam zaniepokojona regulacjami w sprawie wędzenia kiełbas i wędlin. Mój tata w domowych warunkach robi fantastyczne wyroby, nieporównywalnie lepsze i zdrowsze od tych sklepowych. Na szczęście chodziło tylko o wyznaczenie dopuszczalnego limitu szkodliwych substancji, więc właściwie wszystko pozostaje bez zmian. To po co dalej analizować?

Ślimak też ryba

Analogicznie do marchewki. Ślimak w procesie obróbki, przechowywania traktowany jest właściwie jak ryba. To po co tworzyć nową dyrektywę o ślimakach, zamiast podciągnąć go pod rybę? Ktoś tu chyba narzekał, że UE to nadmiar biurokracji...

Świnia też człowiek

Nie człowiek, a myślące i czujące zwierzę. Ja wiem, że te zabawki brzmią śmiesznie, ale to przypomina trochę sceny z nieśmiertelnego "Galimatias czyli kogiel-mogel 2", gdzie ludzie na wsi pierwszy raz widzą pudla na oczy, zastanawiają się czemu nie jest przy budzie i jak można psa karmić dobrym mięsem. Teraz już nikt się nie śmieje z robienia psom i kotom królewskich warunków, a świnie bawią nadal. Problem tylko w tym, że świnia ma umysł 3-letniego dziecka- nie jest głupim, brudnym zwierzęciem, służącym tylko na kotlety, jak wszyscy myślą. Z nudów zwierzaki gryzą się między sobą. Co za problem z tymi zabawkami? 3-latek też jest zbyt głupi na zabawki?

Samogaszące się papierosy

Naprawdę uznaje ktoś to za absurd? Coś co ma służyć bezpieczeństwu? W USA, Kanadzie a nawet Finlandii, czy podobno części Irlandii to już od dawna norma. Nie ma ryzyka, że ktoś uśnie z papierosem w ustach i podpali się(jestem pewna, że każdy z Was słyszał o chociaż jednym takim przypadku)- podobno ok. 2 tys. osób rocznie w Europie, ginie taką śmiercią. Niestety pomysł jakoś umarł śmiercią naturalną, a szkoda, bo mogłoby to mieć pozytywne skutki.

Przyjaźń damsko-męska

Autor: Gaabriellablee, Źródło: Deviantart.com, Licencja: CC0

To, czy taka przyjaźń istnieje, próbowano rozstrzygnąć już od wieków. I dalej nic. Prawdopodobnie rozwiązanie tej zagadki byłoby prostsze, gdyby nie to, że zamieszana jest też w to kobieta. Podzielę się jednak, jak to wygląda u mnie(a co, kto mi zabroni!).

Oprócz oczywiście B., który jest moim przyjacielem, ale również chłopakiem, więc chyba nie liczy się, mam jednego męskiego przyjaciela. T. poznałam na początku moich studiów, jesteśmy nierozłącznym duetem na roku, wiadomo,że jak ktoś zapisuje mnie do jakiegoś projektu, to musi być tam T. I na odwrót. A jak mamy robić coś w parach, to też wiadomo z kim będę pracować. Spędzam z nim przerwy między zajęciami. Chodzimy coś zjeść, czasem razem gdzieś wyjdziemy na piwo czy jakiś koncert(ale to rzadko, bo T. to jeszcze większa leniwa buła,niż ja). 

Zastanawiacie się pewnie, czy serio wszystko jest tak niewinnie i traktujemy się totalnie aseksualnie? Teraz tak. Ech,muszę przyznać, że nie zawsze było tak, że naprawdę "kumple". Z mojej winy. Z jego nie wiem. On zresztą nie wie, że ja kiedyś coś, ja mogę nie wiedzieć, że on kiedyś również. Jedyna rzecz, której mu nie mówię, to to,że byłam kiedyś w T. trochę zakochana. Etap jednak przeszedł, dalej(a nawet bardziej) przyjaźnimy się, więc może jednak można uznać naszą relację za zupełny "friendzone".

Gdy poznaliśmy się, nie zwracałam uwagi na T. w sensie "obiektu westchnień". Ja, K. i T. tworzyliśmy mroczne trio, ku plotkom niektórych wywłok na wydziale, że ja tak i z jednym i z drugim wiadomo co.. Plotki jednak ucichły, K. zrezygnował z kierunku, zostałam ja i T. 

Czemu się zakochałam?(tak to nazywam, bo na zauroczenie to zbyt ciężko to przeżywałam). T. jest bardzo przystojny. No kurde taki mój typ i ideał. Teraz mówię to głośno na lewo i prawo, że jest przystojny, ale dlatego, że już nie mam z tym problemu. Poza tym, bardzo już kogoś wtedy potrzebowałam. Dogadywaliśmy się świetnie, te same zainteresowania, muzyka, poczucie humoru,jego zachowanie gentlemana. Która z Was byłaby niewzruszona? ;) T. miał jeszcze tę właściwość, że po pierwsze, nigdy nie zauważał, że ktoś na niego leci(wynajęłybyście samolot z transparentem, to by akurat wiązał sznurowadła), po drugie, sam nigdy nie okazuje czegoś takiego. Poker face. Nie mogłam więc zweryfikować niczego, oprócz oczywiście pytania wprost, a na to nie miałam odwagi. Zwierzanie się, spędzanie mnóstwa czasu, rozmowy do późna- nie miałam jasnego obrazu "czy to jest przyjaźń,czy to jest kochanie", no i wpadłam(w miłostkę, nie w ciążę). Długi czas miał przerwę między jedną dziewczyną(z którą zerwał po 3 latach, na początku naszej znajomości),a kolejną, więc w tym czasie miotałam się jeszcze bardziej. Wszystko podsycał K., z którym mieliśmy kontakt, który albo trochę się naśmiewał o tym, że się zejdziemy, albo może coś widział-u mnie? u niego?.

Przez naprawdę długi czas wpadałam w radość(bo nagle ni z tego, ni z owego przytulił mnie mocno na pożegnanie, a nigdy tego nie robił, czy przyjechał do mnie przed zajęciami, tak o,żeby posiedzieć, bo poznałam jego rodziców,a on moich- na jego specjalne życzenie!), albo w rozpacz(bo akurat ktoś mu się spodobał,albo włączył mu się tryb gbura i zbywał mnie półsłówkami). Starałam się z jednej strony nie pokazać nic, z drugiej uruchamiać tak łagodne sygnały, żeby może jednak coś pojął- ale na tyle łagodne, że mogłabym się ich wyprzeć,gdyby był niechętny. Nie wiem, czy kiedyś coś zauważył. Może raz, jak poszedł ze mną na piwo(mimo,że nie pije alkoholu, podobno tylko dla mnie), a ja lekko podchmielona dałam bardziej znak,że jakby co, to ja czekam. Może inaczej to zrozumiał, może nie zwrócił uwagi, może po prostu nie chciał. 

Kiedy mi przeszło? Szczerze? Razem z B. Chociaż pamiętam dzień po tym, jak zeszłam się z B. Stałam w kolejce z T. w sklepie, rozmawialiśmy. Jemu coś akurat nie układało się z dziewczyną. A na ten mój związek reagował jakoś tak...Niby, że świetnie,ale miałam wrażenie,że przyzwyczaił się trochę, że jestem forever single, zawsze obok. Że go to tak trochę zaskoczyło. Nie pamiętam teraz, co konkretnie wtedy powiedział. Ale było to coś, co tym razem ja odebrałam,jako sygnał- może nadinterpretując, nie wiem. Pomyślałam tylko wtedy, że wystarczy, że powie jedno słowo, to trudno, ale zostawię B. Praktycznie bez wahania. Nie ma co dziwić się, znaliśmy się z B. dopiero od około 2 tygodni(tak,w wiem, szybko nam poszło). Ale jednak tak głupio.

Później rosnące uczucie do B. przyćmiło wszystko. Teraz już nie mam problemu z T.(chociaż 2 razy śniło mi się, że się całowaliśmy, ale zrzucam to na to, że swego czasu tęskniłam bardzo za B., a z T. ciągle widywałam się, więc chyba zlało się w mózgu w jedno ;p). Co więcej, nasza przyjaźń dużo zyskała. Pomagał mi w trudnych chwilach z B., patrząc na wszystko rozsądnym, męskim okiem, przeprowadzał mnie do nowego mieszkania, wiem, że mogę do niego zadzwonić w środku nocy, bo chcę się wygadać, chodzi czasem ze mną na zakupy- ku uciesze bab w Rossmannie poganiając mnie różnymi hasełkami przy wyborze szminki, poratuje czasem kasą, nie mamy żadnego tematu tabu(no oprócz tego jednego, który opisałam ;p). Bywa szorstki, jesteśmy dla siebie złośliwi- ale tak to już wygląda przyjaźń z facetem. Nie ma lukru, jest dużo szczerości, wolności(nie gadamy przez 2 tygodnie? No problem!) i zawsze gotowość pomocy.

Jak to toleruje B.? Mimo początkowej wzajemnej nieufności, również polubili się. Nie jest zazdrosny,wie, że może mi ufać. Czasem ma tylko drobne akcje, ale przyznam, że trochę z mojej winy, bo B. zaleca się do mnie i łasi gdzieś z tyłu, a ja niewzruszona gadam na fb z T. Albo T. drapie mnie za uchem w tramwaju, na oczach biednego B. Ale ogólnie jest dobrze. Wierzę,że kiedyś będziemy spotykać się w czwórkę(razem z jakąś Panią T.) i wspominać stare, studenckie czasy.

 Czy powiem kiedyś T. o tym,że nie zawsze chciałam go tylko za kumpla? Nie wiem. Może. Ale pewnie dopiero wtedy, gdy oboje żonaci/'mężaci'+dzieciaci i będzie nam już naprawdę wszystko jedno. Na razie chyba nie ma jeszcze odpowiedniego dystansu, a nie chcę niszczyć naszej przyjaźni(tak, teraz już tylko), czy moich relacji z B.

Teraz już z całą pewnością mogę powiedzieć- tak, przyjaźń z facetem istnieje!

Mam na imię P., mam 2x lat i jestem uzależniona.

Wróciłam. Zmęczona, trochę podłamana egzaminem(wszyscy religijni czytelnicy zobowiązani do modłów w mojej sprawie), z mnóstwem rzeczy jeszcze przede mną, ale mimo wszystko, powinnam już bywać tu częściej. Im dłużej nie pisze się, tym trudniej znowu zacząć  i nadrobić zaległości na Waszych blogach, bo w przeciwieństwie do mnie, nie opierdzielacie się w kwestii postów ;).

Tak, jak wskazuje tytuł, zmagam się z wieloma uzależnieniami. Czasem ciężko z nimi żyć, ale udaje mi się od czasu do czasu pokonać. A później znowu wracam i tak w kółko. Co konkretnie?

1. Kawa

Nie jestem typem osoby, która po przebudzeniu wygląda i czuje się, jak w reklamie. Raczej nie umiem otworzyć oczu, wszystko mnie wkurza i jestem jeszcze większą zołzą, niż zwykle. 

Pierwszy łyk, i może to tylko placebo, ale nagła odmiana. Świat nie wydaje się taki zły, ja robię się bardziej ludzka, odkładam do szafki cyjanek, którym miałam częstować wszystkich domowników. 

Z kawy zrezygnować potrafię, jeśli naprawdę wyśpię się,lub mam dzień lenia- ale to bardzo rzadko. Zresztą, nawet jeśli zdarzy mi się zastąpić napój bogów kubkiem herbaty, to i tak zaraz po niej robię kawę. Musi być i koniec. Dobrze, że przynajmniej na razie trzymam się jednej filiżanki/kubka dziennie. Jest nadzieja,że nie padnę na zawał przed 30-stką. 

Kiedy zaczęło się moje uzależnienie? No już parę dobrych lat temu, w czasie warsztatów maturalnych z historii i wosu. Jeździłam z koleżanką w weekendy(!) o 7.05 do Katowic, na miejscu biegłyśmy do McDonalds, tam kawa, jakaś buła i na zajęcia. Później w trakcie nauki do matur moja kawowa miłość rozwinęła się, i tak już zostało.

2.Facebook

Jestem dzieckiem facebooka. Potrzebuję go nie tylko do rozrywki, bo mamy tam np.: grupę skupiającą ludzi z roku i gdyby nie ona, nie wiedziałabym,czy ktoś odwołał zajęcia, jak dzielimy się na projekty i kto zapisuje się na dodatkowe warsztaty. 

Ponadto lubię być na bieżąco, a fb umożliwia mi to. Nie muszę wchodzić na tysiącpięćsetstodziewięćset stron, czy pojawiło się coś nowego(po drodze zapominając o połowie), tylko na jednej tablicy mam wydarzenia politycznie, artykuły z ulubionych gazet, bieżące wiadomości z ważnych instytucji, aktualne promocje w sklepach, do których zaglądam i możliwość kontaktu z wieloma osobami, z którymi normalnie urwałby się,a tak zawsze można od czasu do czasu zagadać i trwają nadal. Mogę też o coś ogólnie zapytać i liczyć na odpowiedź również od tych, których normalnie bym nie zapytała-tak na przykład skombinowałam torebkę na bal ;)

3. Kwejk

Wiem, że to trochę żenujące, ale tego typu strony są idealne, gdy chcę się "odmóżdżyć", odpocząć, wyluzować. Tylko przewijasz i patrzysz. Nic nie trzeba myśleć. Bajka.

Mogłabym dodać do listy jeszcze przeglądanie allegro, B., książki, blog(tak, wiem, ostatnio to masakra) i makijaż. Ale w porównaniu do tych trzech pozycji, to tylko pomniejsze uzależnienia(żeby nie było, kocham B., ale już przechodzi mi ten okres "bądźmy razem 24/7!". Teraz już się umiem oderwać od niego-zresztą nie miałam wyboru).

A Wy na co cierpicie? Co jest Waszym must-be? Czekam na wyznania anonimowych blogowiczów..

Fantasmagoria

Śniło mi się, że...

Jestem w ciąży. Płód był już duży. A brzuch nie był okrągły. Moja skóra oblepiała dziecko, tak, że wyglądało, jak w kremowym pokrowcu. Widać było stopy, ramiona i kształt głowy. Musiałam podtrzymywać je rękami, bo w tym skórzanym worku wisiało bezwładnie.

Śniło mi się, że...

Byliśmy w kinie z B., tylko jeden fotel wolny. Siedziałam na podłodze, w tej dziwnej ciąży. Nie dotrwaliśmy do końca seansu, miał trwać 3 godziny 47 minut. Chciało nam się spać, opierałam się o fotel B.

Śniło mi się, że...

Prowadziłam sklep, w którym sprzedawałam swoje rzeczy z dzieciństwa- ubranka dla lalek bobasów, książeczki. Przyszedł ojciec z dziewczynką, ona przechodziła do innego wymiaru, przymierzając moje rzeczy i strojąc lalki. Tak, jak zwykłe dziecko biega po sklepie, ona biegała między światami. Po niebie latały smoki i formowały się groźne chmury. Mówiłam jej ojcu,że to niebezpieczne i powinien pilnować córki. Nie wiem, czy się przejął. Później siedzieliśmy na plaży i obserwowaliśmy, jak morze przypływa i odpływa. Był zachód słońca.

Śniło mi się, że...

Byłam na podwórku u rodziców i były tam moje psy. Bałam się o nie, że wyjdą przez płot na ulicę i potrąci je samochód. Jak złapałam jednego, to uciekał mi drugi. 

Śniło mi się, że...

Byłam u mojej babci. Babcia mówiła po francusku i wszyscy dziwili się, skąd potrafi. Nudziłam się w domu. Moi rodzice gdzieś jechali, byłam o coś zła na ojca, ale nie chciałam, żeby odjeżdżali.

Śniło mi się,że...

Byłam w jakiejś szkole, na wielkiej sali, jakby stołówce, były też prysznice. Wszyscy kąpaliśmy się. Była tam moja młodsza kuzynka i jej rówieśnice. Zadzwoniła do mnie M. i chciała się natychmiast spotkać. Spieszyłam się, bo dla M. jeszcze do niedawna mogłabym rzucić wszystko. Czas się jednak rozwlekał, nie spotkałam się z nią, ale zobaczyłam moją ukochaną polonistkę z liceum. Taką prawie przyjaciółkę. Nie rozpoznała mnie, tłumaczyłam jej kim jestem i co razem robiłyśmy. Coś jej świtało, a mnie było przykro, czego starałam się nie okazywać. Była jakaś 5 rano, lato, szłyśmy ulicami W., które dopiero zaczęły się zapełniać. Światło było miękkie, jeszcze przygaszone, jak na starych zdjęciach. Czuć było, że to będzie ciepły dzień. 

Masz głos, masz wybór!

Jako osoba już trochę związana z europejskim światkiem, a w przyszłości mam nadzieję, że w jeszcze większym stopniu, nie mogę powstrzymać się od apelu...

GŁOSUJCIE 25 MAJA!

Mamy bardzo niską frekwencję w wyborach do Europarlamentu, właściwie jedną z najniższych w Europie. Wstyd, bo nasze państwo może odgrywać naprawdę dużą rolę w Unii i powoli do tego zmierza. Jesteśmy jednym z największych krajów w UE, możemy wysłać 51 posłów(6. miejsce w EU, najwięcej mają nasi zachodni sąsiedzi)- nie pozwólmy, żeby trafili tam przypadkowi ludzie, którzy poza kwotą, jaką mają dostać, nie mają zielonego pojęcia o polityce i sprawach europejskich.

Pewnie część z Was powie, że dobrych kandydatów nie ma, wszyscy tacy sami i nie chcecie ręki dokładać do tego procederu. Ok. Tylko bez Waszych głosów, posłowie i tak zostaną wysłani. Którzy? Pewnie właśnie te najbardziej rozpoznawalne twarze z tv, niekoniecznie najbardziej kompetentne. A mogę Was zapewnić, że są tacy, na których naprawdę warto oddać głos(obserwowane zakulisowo ;).Gdzie możecie sprawdzić, kto jest Wam najbliższy światopoglądowo?

Tutaj  http://www.latarnikwyborczy.pl/

Albo tutaj http://eu2.euvox.eu/pl/

Testy wypełnia się szybko(ten z EUvox dłużej, ale część pytań można pominąć ;P), a nie wierzę, że nie lubicie czasem takich testów,czy quizów rozwiązywać.

Jeżeli ktoś ma ochotę pójść, ale dalej nie wie co, gdzie, jak i kiedy to wszystko macie tutaj:

http://www.glosuj.org.pl/

Fantastyczna inicjatywa Fundacji im.Batorego, można sprawdzić wszystkie procedury(gdybyście głosowali poza miejscem zameldowania), informacje, gdzie można znaleźć listy kandydatów z Waszego okręgu, wiele argumentów, dlaczego warto głosować i nad czym konkretnie pracuje Parlament Europejski.

http://www.glosuj.org.pl/jak-glosowac-informacje-jak-oddac-wazny-glos/

A oddać głos warto-nie pozwólmy podejmować za siebie decyzji. Nie dajmy sobie wmówić, że Bruksela to gdzieś daleko i na nas nie ma wpływu. Ma wielki- prawodawstwo Unii to coraz większa część naszego porządku prawnego, dzięki temu mamy wolny rynek, będzie od przyszłego roku zniesiony roaming w UE, myślę, że każdy z Was widzi w miejscowości swojego zamieszkania tabliczki, że to, czy tamto powstało z unijnych pieniędzy. Wybierzmy kompetentnych ludzi, którzy będą to wszystko nadzorować. Albo przynajmniej nie narobią wstydu.

Parlament Europejski jest ważny- przede wszystkim ma reprezentować interesy obywateli, nadzoruje Komisję(a to ona ma prawo inicjatywy ustawodawczej i nadzoruje budżet), bardziej może wpływać na to, żeby Polakom(oficjalnie partie w PE nie są podzielone na kraje, tylko poglądami,więc posłowie są pomieszani narodowościowo, ale jak wiadomo, każdy ciągnie do siebie- i właściwie słusznie ;p) działo się lepiej. 

Jak wybierać kandydata?

A tego to już Wam nie podpowiem. Zgodnie z własnymi poglądami i sumieniem. Moim zdaniem warto jednak sprawdzić, czym taka osoba do tej pory zajmowała się i o co chce walczyć w PE(np.: bokser mający zamiar walczyć o zakaz aborcji i inne sprawy związane z kobietami, a nie sport, do mnie mało trafia). Ponadto, jeśli już ta osoba była europosłem w tej kadencji, sprawdźcie jak działała w swoim okręgu wyborczym. Powinna mieć tam swoje biuro, otwarte dla lokalnej społeczności. Niektórzy europosłowie robią masę rzeczy za dużą kasę(z własnego budżetu- chociaż przy tak dużym, to nie powinno być moim zdaniem nic dziwnego) dla swoich wyborców. Sprawdźcie czy brał udział w lokalnych wydarzeniach, spotkaniach, wspierał szkoły, organizował konkursy. Czy w biurze działał punkt porad prawnych i z jakim skutkiem. Czy zna języki- to,co jest na sali obrad to tylko cząstka polityki. Większość decyzji i układów, jak kto będzie głosował, dzieje się w kuluarach- posłowie nieznający choćby angielskiego, są od razu wykluczeni, nie dają rady prowadzić rozmów, czy pracować w zespole(wielu Polaków w trakcie pierwszej kadencji niestety..).Ile razy ten poseł zabierał głos w PE. Czy ma na swoim koncie walkę o przeforsowanie jakiejś ustawy, czy tylko grzał stołek w Brukseli(albo nawet nie tam, frekwencja na obradach potrafi być tragiczna, bo niektórym nie chce się fatygować,żeby chociaż sprawiać wrażenie aktywnych).

Tu przykładowo raport Newsweeka o frekwencji. Jak plasuje się Wasz kandydat?

http://polska.newsweek.pl/polscy-europoslowie-aktywnosc-w-parlamencie-europejskim-newsweek-pl,artykuly,282273,1.html

Piękna, majowa niedziela, weźcie na spacer dziecko, psa, chłopaka, żonę i przy okazji zajrzyjcie do lokalu wyborczego. Jesteśmy w Unii już 10 lat, idealnie nie jest, ale warto pokazać, że nie jesteśmy plebsem z unijnych peryferii, tylko bierzemy sprawy we własne ręce!

Kaszlu, kaszlu...

Jestem chora nieprzerwanie od 11 dni. Samotna, chora, osłabiona, zdechła, wyliniała, spocona i zasmarkana od 11 dni.

Cierpi na tym blog, bo nie mam natchnienia do napisania żadnej twórczej notki, która spełniałaby jakieś standardy UE, BHP i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

B. nie ma, tylko współlokatorzy ratują mnie od tego, żebym nie zgłupiała sama w domu.

Dobrze, że chociaż dużo wolnego było,to mogę głównie leżeć, bo każda wyprawa gdziekolwiek kończy się prawie zasłabnięciem, zlaniem potem i dostaniem ataku kaszlu na ulicy.

Co nie postanowię pójść do lekarza, to budzę się i akurat czuję się lepiej. Więc głupio mi tyłek zawracać, szczególnie, że nie jestem zarejestrowana w żadnej przychodni,więc żeby iść, musiałabym raczej przedstawiać maksymalny obraz bólu, nędzy i rozpaczy. No i bardzo nie chcę dostać antybiotyku. A co niby innego dostanę?

Ładuję w siebie masę leków, herbatę z miodem i czosnek. Uwielbiam czosnek, ale już mam dosyć. Dobrze, że jednak nie ma tego B., bo jakbym go tak pocałowała, to by umarł.

W płucach mi już mniej trzeszczy, to może jest nadzieja, że nie zapalenie płuc. A już przez moment myślałam, jak po krótkiej poprawie po jakimś tygodniu, znowu zaczął się stan podgorączkowy.

Niech się ten miesiąc już skończy. Najgorszy w tym roku.

Przepraszam Was za opuszczanie bloga i żenujący poziom notek, ale cały wysiłek intelektualny kierowałam w dokończenie licencjatu, teraz w CAE, który mam za tydzień i dopiero zaczynam się przygotowywać. A zdolność do tego wysiłku mam teraz ograniczoną. Zajebiście. Jak nie zdam, 590 zł w błoto. Ale zdam, choćbym miała wyjść z egzaminu i umrzeć. Tak mi dopomóżcie bogowie.

Czego Jaś się nie nauczy...

B. jest teraz u siebie w domu. Dzwoni do mnie dzisiaj z samego rana jego mama. Bo B. miał niepoprane pewne rzeczy, bo pozwijał wszystko w torbie, bo poszedł kąpać się rano, zamiast wieczorem...

I szczerze- dalej nie wiem, po co ten telefon.

1. To, że B. to trochę taki typowy muzyk, hipis i luzak, wiadomo nie od dzisiaj. Zwisa mu to, że ma dziurę w spodniach(są bardziej klimatyczne!), że ma pogniecione ciuchy, czy że wepnie piórko we włosy i ludzie się patrzą. Lubi jak się patrzą.

2. B. udało mi się trochę wychować. Oczywiście początkowo była totalna fascynacja, ale wróciła rzeczywistość, a mnie jako babę, zaczęło irytować trochę, że ja tu na wysoki połysk, elegancko, szpileczki, a tu za rękę trzymam (no, zdecydowanie porządniejszą, ale jednak) wersję Ryśka Riedla. B. wziął to do siebie, zresztą odkąd poznaliśmy się dużo wydoroślał, więc sam zaczął pewne rzeczy dostrzegać. Wie, że czyści się buty, że podarte ubrania nosi tylko po domu, albo na koncertach, że ma się uczesać i wypachnieć. Zresztą styl garniturowy też lubi i jak trzeba gdzieś wyjść to potrafi się ubrać elegancko i z wielkim gustem. W ogóle ma cholera takie jakieś wyczucie w stosunku do ubrań(no, i  urodę, która go ratuje) , że każdy, kto włożyłby na siebie to, co on nosi, wyglądałby tragicznie, B.-fascynuje. 

Ogólnie w wersji ciuchów normalnieje, nie chcę go wiadomo zmieniać kompletnie, bo taki już jego urok, ale udało się oszlifować go trochę i bardziej wpasować do panujących standardów, że już nie muszę martwić się przed spotkaniem, co tym razem w swoim wyglądzie spierniczy ;p

3. Nauczyłam B. obsługiwać pralkę, gdy jesienią przeprowadził się do W. Autentycznie, koleś 22(prawie) lata i prał sobie wszystko ręcznie. Ciężko mi przypilnować, jak często robi sobie prania, ale w brudnych raczej nie chodzi, więc widocznie prać musi. Czasem zresztą przypomnę mu, że pewnie już uzbierało się na tyle, że mógłby przeprać. Czasem ja coś dorzucę do swojego prania z jego ubrań. Ogólnie jakoś to leci.

4. B. ma tak, że kąpie się, gdy wraca późno z pracy- ok 18-19, albo jak tej pracy nie miał akurat i na drugi dzień też wolne, to woli rano. Tego mu akurat zarzucić nie można, żeby chodził brudny, czy przepocony. Po prostu ma takie jakieś nieunormowane godziny. Z tego co zresztą obserwuję u pary, z którą mieszkam, czy facetów koleżanek, ojca, wujków etc. wszyscy mają jakiś taki specyficzny stosunek do wody. "A może dzień dziecka?" "Łee, znowu prysznic"... Niechęć i ociąganie nie przekłada się jednak na to, żeby którykolwiek z nich wyglądał jak bezdomny. Znacie coś takiego u facetów, czy to tylko ja obracam się w nienormalnym środowisku, gdzie facetów męczy prysznic,jak wykopki i próbują robić test zapachowy na przydatność skarpetek, dopóki ich kobita nie przydybie?

5. Myśl ostatnia: z której kurwa strony to jest moja brocha, że B. robi tak, a nie inaczej? Nie mówię, że mnie to nie obchodzi, staram się zwrócić mu uwagę na wiele rzeczy i widzę duże postępy. Ale dzwoni do mnie matka, kobieta z którą mieszkał całe życie, która powinna go wychować, kiedyś, w zamierzchłej przeszłości, żeby się pożalić? poskarżyć? mnie wypomnieć jako jego kobicie? że B. ma pogniecione ciuchy i zgarnął parę mniej świeżych koszulek przy pakowaniu i że wykąpał się rano, a nie wieczorem.... No dżizas! To go kurde babo mogłaś nauczyć, jak obsługuje się pralkę, gonić z żelazkiem jak wychodził z domu czy kupować lepsze ciuchy, a nie całe życie znoszone po bracie, czy ze sklepów z używaną odzieżą, żeby doceniał lepsze produkty! Autentyczny tekst mojej teściowej sprzed ponad roku, gdy B. do niej poszedł i poprosił, żeby mu pokazała jak obsługuje się pralkę, bo będzie wstyd przede mną, że nie umie: "od tego jest kobieta, żeby robiła takie rzeczy, po co Ci to?". Gdzie była, żeby go pokierować, jak olewał sobie szkołę? Gdzie była,gdy ojciec lał go kijem,tak, że 7-letni B. poszedł na policję, a ta odesłała go z kwitkiem(ech te lata 90te..)? Interweniowała gdy B. wychowywało podwórko, bo ojciec poszedł na kilka lat w tango? Gdy groziło mu niezdanie? Gdy musiał robić za gosposię i niańkę do dziecka latami, zamiast się uczyć? Gdy oszukiwali B. na pieniądze, gdy pracował u nich? Gdy zaczął palić w wieku 12 lat i przestał dopiero rok temu pod moim wpływem? Gdy ojciec B. wyrzucił go z domu i B. przez jakiś czas był autentycznie bezdomny? Gdy pojechali sobie do Francji na święta z najmłodszym bratem, a jego zostawili i w końcu wylądował u mnie? Gdy wypierdolili go ponownie na kilka dni przed planowanym terminem przeprowadzki do W., jesienią tamtego roku,  tylko dlatego, że zapytał się, czy nie mógłby pojechać na 2 dni do mnie(a akurat u tych rodziców miał jeszcze 2 dni pracować), dając mu kubek, poszewkę na poduszkę i ze 2 ręczniki- tak, bez chociażby pościeli na puste mieszkanie, którą w końcu dostał od właścicielki,jak zobaczyła z czym przyjechał, zupełnie obcej kobiety(nawet mój ojciec miał świeczki w oczach,jak się dowiedział, jak można własne dziecko puścić w skarpetkach, mimo, że potrafi być krytyczny w stosunku do B.). A biedni nie są, tylko B. to taki pies do odpadków dla nich.

Teraz do mnie dzwoni, że on nieunormowany jest. Że mam go nauczyć jeść śniadania, podejmować zawsze rozsądne decyzje, dbać o wygląd. I wiele rzeczy z tych osiągnąłem. Ale krew mnie zalewa do tej pory, jakbym to ja jej przysłała B.  odmienionego na gorsze(a nie na odwrót, bo chociaż wszyscy zauważają dużą poprawę w charakterze, wyglądzie i sposobie życia B., to ona nigdy nie), tak jakby wcześniej robił inaczej. 

Czego Jaś się nie nauczył, tego przyszła Janowa musi nauczyć, ale wina jest mamy Jasia, a nie całego świata, jak ona twierdzi.

Postępy w pieczeniu chleba

Niedługo już minie miesiąc, odkąd rozpoczęłam przygodę z pieczeniem chleba. Jeśli Wy jeszcze wahacie się-że za trudne, za dużo zamieszania- to decydujcie się bez zastanowienia! Nic tak nie smakuje, jak własnoręcznie upieczony chleb i nic nie daje takiej satysfakcji, gdy innych możesz poczęstować swoim dziełem i widzisz u nich pierwsze symptomy orgazmu na podniebieniu.

Ja nadal trzymam się żytniego zakwasu, braku drożdży(a więc jeśli Wy trochę ich dodacie, to pieczenie w ogóle będzie o niebo prostsze) i najcięższej żytniej, razowej mąki. Dodaję ostatnio tylko słonecznik- trochę do masy i trochę posypuję. Pycha!

To był pierwszy chlebek.Jak widzicie opadł podczas wyrastania, był dosyć kwaśny i wilgotny, ale jak to żytni. Mimo wszystko smakował bardzo dobrze, chociaż najeść się nim było ciężko ;)

Później był kolejny, podobny, ale nieco bardziej spalony, bo kombinowałam trochę z temperaturą pieczenia- później podam Wam, jaka okazała się jedyna słuszna ;p

Następnie ten bochenek, który zawiozłam rodzicom na święta. Kawałek trafił nawet do koszyczka, z czego byłam naprawdę dumna! No  i w końcu zaczął wyrastać...

Po świętach udało mi się upiec jeszcze dwa chlebki. Oba genialne! Sami zobaczcie...

Jaki ostatecznie stosuję przepis?

Głównie wzoruję się na tym: http://kasinkowe-gotowanie.blogspot.com/2013/01/moj-pierwszy-chleb-zytni-razowy-na.html , jednak zmodyfikowałam trochę nie składniki i proporcje, ale samo pieczenie.

1. Najpierw wrzucam do miski 2 szklanki zakwasu, ok 3,5 szklanki mąki(przy pierwszych chlebach popełniłam błąd, wrzucałam 2 szklanki, bo myślałam, że skoro 500 g zakwasu to 2 szklanki, to z mąką pewnie też- geniusz...), szklankę przegotowanej wody o temp. ok 50 C, łyżeczkę soli i słonecznik- wg uznania.

2. Następnie mieszam wszystko tak, żeby połączyło się-im więcej mieszania, tym podobno gorzej. Często dolewam jeszcze odrobinę wody, bo zawsze jakoś wychodzi za suche to ciasto- tzn oceniam na oko ;p.\

3. Później ciasto sobie stoi w misce, a ja smaruję formę masłem i wykładam papierem do pieczenia.

4. Pomijam odstawienie ciasta w misce, zanim włoży się je do foremki. Tak doradziła mi współlokatorka i rzeczywiście to jakieś ułatwienie. Co prawda Kasi na blogu z tych proporcji wychodzą 2 chlebki a u mnie jeden, ale nie od razu Kraków zbudowano... ;) Ciasto wrzucam, wygładzam łyżką moczoną w przegotowanej wodzie, posypuję słonecznikiem i w reklamówce(ważne, żeby zrobić z niej taki wyższy daszek, bo chleb musi mieć miejsce aby urosnąć- mnie już raz przykleił się do reklamówki :( ) odstawiam pod lampkę :D  Tak, i zakwas i chlebki mają u mnie solarium. 

5. Po ok 4 godzinach, czasem więcej przychodzi czas na pieczenie. Jak ocenić? Po prostu chlebek jest wyrośnięty, lekko wystaje poza foremkę, więc zakładam, że więcej nie wyrośnie- a jak przerośnie się to opadnie-jak poprzednie chlebki. Więc najlepiej mieć wolne i go stale kontrolować- przynajmniej na początku kariery piekarza ;)

6. Nagrzewam piekarnik na 200 C i nic nie zmieniam! Gdy próbowałam z tym 210 i stopniowym obniżaniem, skórka zrobiła się bardzo brązowa i lekko przypalona. Moja chlebowa mentorka M. piecze tylko na 200, to i ja też. Nigdy chlebkowi w tej temperaturze nic się nie stało, żadnego przypalenia, albo  w drugą stronę- niedopieczenia i zakalca. Oczywiście opcja pieczenia to "góra-dół", bez termoobiegu, chlebek wstawiony na najniższą półkę, a pod nim metalowa miseczka wypełniona wodą, aby tworzyła się para.

7. Po równej godzinie chlebek wystawiam. Smaruję wodą lub nie, bo jakoś nie zauważyłam, żeby szczególnie zaczynał się błyszczeć- bardziej od niej szarzeje. Nie wiem co jest przyczyną, wiem, że nie mam pędzla i smaruję go dłonią, a dotykanie piekielnie gorącego bochenka do przyjemnych nie należy ;p

8. Na drugi dzień można delektować się chlebkiem, a wieczorem dokarmić resztki zakwasu, żeby rósł w siłę! Ja zużywam na jeden chleb praktycznie cały słoik, w którym go hoduję, zostaje ok centymetra na dnie(ważne, musi coś zostać!), więc żeby tak raz w tygodniu upiec chlebek, muszę zakwas karmić ciągle- tak, jak domyślacie się, na razie wspomagam się jeszcze orkiszowym chlebem  z Lidla, w przerwach między pieczeniem ;)

PS: Mieszam wszystko metalową łyżką. Podobno jest jakiś przesąd(może ze względu na jakieś reakcje chemiczne nawet uzasadniony), że tylko drewniana, ale M. tego się nie trzyma, więc i ja przełamałam się- a chlebki coraz lepsze ;)

10 niepraktycznych rzeczy w mieszkaniu, których należy się wystrzegać

Z racji tego, że czeka mnie samotny długi weekend, bo B. wyjeżdża, a ja przeziębiłam się i wyjazd do domu odpada, tak sobie leżę i czekam na śmierć pod kołdrą. Gdy już obejrzałam pół internetu, a ta druga połowa nie wydawała się zachęcająca, zaczęłam rozglądać się po pokoju. Wtedy mój wzrok wyłapał wszystkie rzeczy, które mnie w moim lokum wkurzają i których nigdy, przenigdy nie będę miała w mieszkaniu, gdy już się własnego dorobię. Listę poszerzyłam o elementy z innych pomieszczeń i tak powstało top 10 najbardziej irytujących rzeczy ever. Oczywiście lista jak najbardziej subiektywna, więc innych te rzeczy mogą nawet cieszyć, lub mało obchodzić- ja jednak już mam uraz.

1. Dywaniki na schodach

fot.:Shutterstock

Nawet jakby ten dywan miał wyglądać tak, to nie! W ogóle jestem antyfanką dywanów i dywaników, a te na schodach, to już koszmar do kwadratu. Konia z rzędem temu, kto to dokładnie odkurzy,pomijając już fakt, że odkurzacz cały czas trzeba tachać, no bo się nie postawi. Jak schody to bez ozdób, które tylko zbierają kurz i brud.

2. Białe drzwi

fot: Shutterstock

Kolejna niepraktyczna rzecz. Domycie takich drzwi, szczególnie przy klamce, to nie lada wysiłek. Nie wiem, my jesteśmy jakimś stadem brudasów nie myjących rąk, czy one tak łapią wszystko? Tych zresztą chyba długo nikt nie mył, bo zdążyły strasznie pożółknąć i wyglądają beznadziejnie.

3. Jasne kafle na podłodze w kuchni

Autor: Shannon Orem źródło: Flickr.com

Tak bym wyglądała, gdybym miała przejmować się każdą plamą, jaka pojawia się na takiej podłodze. Tutaj w mieszkaniu jest jasnobeżowa, w domu u rodziców żółta(taki tam meksykański wystrój kuchni) i obie co chwilę musiałaby mieć bliższe spotkanie z mopem. Jestem raczej typem bałaganiary, ale mam trochę manię na punkcie porządku w kuchni i łazience- po prostu, bałagan ok, brud nie! Moim zdaniem lepiej wybrać jakiś pośredni odcień podłogi, gdzie nie trzeba będzie się ciągle spinać, że podłoga permanentnie brudna. Czego oczy nie widzą, tego sercu tak nie żal ;p

4. Miejsca nieprzyjazne odkurzaczowi

Przyznam, że z domowych prac najbardziej lubię pranie i odkurzanie. Bardzo mnie irytuje, kiedy tę drugą czynność coś mi utrudnia. Meble zbyt niskie, by pod nimi odkurzyć, ale na tyle wysokie, że zbiera się pod nimi kurz; odległości np.: między sedesem a ścianą, czy między szafkami, w których nie mieści się końcówka odkurzacza etc etc. Takie miejsca to zdecydowanie dzieła Szatana i należy projektować i urządzać mieszkanie z głową, a nie zamiatać później podłogę szczoteczką do zębów,czy dostać przepukliny od przesuwania sprzętów. 

5. Zabudowanie kaloryfera

Stary, żeliwny, gdzie między żeberkami(czy jak to się nazywa) zbiera się kurz. To bym nawet przeżyła, gdyby nie ta "zabudowa". Grzejnik jest we wnęce w ścianie, dopasowanej do niego. Poza tym, przy górnej części wnęki jest taki jakby drewniany parapecik, który uniemożliwia wytarcie kaloryfera od góry, położenie na nim butów zimą, ściereczki, czegokolwiek. Sprzyja jedynie pająkom, autentycznie boję się tam wciskać rękę(na styk) żeby sprzątać. Gdyby tego było mało, przed kaloryferem jest przybity do podłogi stół. Coś jak kreślarski. Cholernie szeroki i długi. Chyba nie muszę mówić, że zimą siedzę głównie pod kocem, bo całe ciepło kumuluje się pod tym stołem, parapecikiem i pająkami, a na pokój płynie tylko jego część? Nigdy w życiu czegoś, co utrudnia dostęp do kaloryfera. Nigdy. Nie mówiąc o tarzaniu się pod stołem podczas sprzątania i liczenia pająków, które na mnie wypadają z maczetami.

6. Grzejnik na ręczniki zaraz nad wanną

Jak już przy grzejnikach jesteśmy... Spotkałam się z tym praktycznie w każdym mieszkaniu, w którym taki grzejnik był. To jakaś forma zagospodarowania ściany nad wanną? Wymogi techniczne? Większa myśl, której nie pojmuję? Przecież przy braniu prysznica wszystko jest zalane, choćby nie wiem jak się uważało. Nie można choćby obok wanny dać takiego grzejnika, gdy jest możliwość?

7. Podłoga z klepek, jeśli jest źle(albo 30 lat temu) polakierowana i zabezpieczona

By Przykuta (Own work) [GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html) or CC-BY-SA-3.0-2.5-2.0-1.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons

Prawdopodobnie taka podłoga może być piękna. Nie jestem znawcą tematu, ale wydaje mi się, że chyba również bardzo wymagająca, bo ta w mieszkaniu wygląda niewiele lepiej niż na zdjęciu(a fotografia z Pałacu Poznańskiego w Łodzi podobno...XIX w...). Otarcia, dziwne plamy, tak jakby w danym miejscu długo stała woda, braki w drewnie.. Co by z tym teraz nie robić, wygląda źle. A efekt na pewno miał być inny.

8. Białe, chropowate meble

Podobnie jak drzwi. Gładkie może jeszcze są w miarę funkcjonalne, bo przetrzesz i po kłopocie. Te- never! Szoruj, aż odpadnie Ci ręka, a i tak w zagłębieniach zbierze się brudna woda, którą znowu musisz zbierać, i znowu, i jeszcze raz, bo akurat przykleił się kłaczek ze ścierki a na tym białym tle jest, jak dioda...

9. Dwa pojedyncze materace w podwójnym łóżku

Gdyby ta para miała w łóżku dwa materace, na pewno by się tak nie cieszyli posiłkiem(fuuj, okruszki w łóżku!). Niestety takowe posiadam. Powoduje to cowieczorny dylemat, czy spać na stronie lewej, czy prawej, bo spanie na środku łóżka odpada. Materace mają wystające krawędzie i leżąc na nich, czuję się, jakby torturowano mnie średniowiecznym narzędziem, abym przypomniała sobie wszystkie grzechy. Przypominam sobie, więc czym prędzej umykam na którąś stronę. Głównie na lewą. Nie lubię spać przy ścianie. Najbiedniejszy w tym wszystkim jest B., któremu przypada spanie na środku, gdy ja znajduję się po lewej. Jemu podobno wszystko jedno, bo nie w takich miejscach już sypiał, ale trochę mi głupio. Oczywiście tylko na tyle, żeby jednak nie oferować się, że to ja zajmę środek. Zakup dwóch materaców odradziłam również rodzicom, którzy nieświadomi niebezpieczeństwa, chcieli zróżnicować swoje połówki łóżka, na twardą i miękką. Posłuchali, śpią wygodnie. A na pewno wygodniej niż B., gdy u mnie bywa. 

10. Lustro obok okna, prostopadle do niego.

Autor: Bluesnap, źródło: Pixabay.com, licencja: Public Domain CC0

Pewnie zastanawiacie się, w czym problem? Otóż mam szafę typu komandor(to akurat hit mieszkaniowy, jak zmieściła moje rzeczy i jeszcze jest miejsce, to znaczy, że zmieści wszystko), a cała jej powierzchnia z przodu to dwa przesuwane lustra. Pomijając mycie ich, jest ok. Tylko, że szafa mieści się prostopadle do okna(a właściwie drzwi balkonowych) i... mimo zasunięcia zasłon wieczorem, na zewnątrz w kawałku tego lustra, którego nie da się w pełni zasłonić, odbija się to co w pokoju. W nocy, gdy zgaszę światło, odbija w się w lustrze światło lampy zewnętrznej, która emituje zimne, zielonkawe światło. Super. Wieczorem robię za lokalną ekshibicjonistkę, w nocy boję się patrzeć w stronę okna. Żyć, nie umierać.

Macie lepsze doświadczenia z tymi rozwiązaniami w mieszkaniu? Coś byście dopisali? Wymieńmy się doświadczeniami ;)

Czy pamiętasz, jak ze mną tańczyłeś walca?

Dzień balu, to był bardzo długi dzień...

Po przebudzeniu, przy porannej kawie, nadrabiałam zaległości na Waszych blogach. Bardzo miły początek dnia, bo ja się do ludzi łatwo przywiązuję i do niektórych blogów też już zdążyłam. 

By Petr Kratochvil [Public domain], via Wikimedia Commons

Później rytualne golenie, manicure, pedicure. 

By Flickr.com user "amOuna™ The Pretty Psychopath BFH"  Cropped by uploader to remove frame. (http://www.flickr.com/photos/amouna/299718989/) [CC-BY-SA-2.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0)], via Wikimedia Commons

Następnie sprzątanie, żeby pani, która miała mnie malować nie zwichnęła sobie nogi na suszarce do włosów, czy skarpetkach leżących na podłodze. Byłoby szkoda.

Później szybki obiad, bo nie zapowiadało się, żebym do samej imprezy miała czas na cokolwiek(i dobrze myślałam, nawet nie miałam jak się wysikać).

Zakładanie pierwszych szkieł kontaktowych. Zajęło mi to chyba ze 20 minut, zszargałam sobie nerwy, prawie się popłakałam, poprzeklinałam własną ślepotę, ale udało się. Później przez pierwszą godzinę miałam cały czas wrażenie, że wypadną, ale na szczęście tego nie zrobiły. Uczucie super- nic mi nie siedzi na nosie, a ja widzę! Magia.

Źródło: Shutterstock

Po wszystkim olśnienie, że za niecałą godzinę makijaż, a ja  kasę mam na karcie. Wyprawa 3 przystanki do bankomatu bez makijażu i jakiegokolwiek czesania. Nie żebym była tapeciarą, ale, na Peruna!, jak ja się wstydziłam. Szczególnie, że ostatnio cera szwankuje i normalnie by mnie to nie ruszało, ale miałam twarz usianą czerwonymi plamkami po krostkach, więc byłam zdecydowanie mniej estetyczna, niż zwykle(a zwykle też chyba jakoś wybitnie nie jestem ;p). Okazało się jednak, że nikt się nie patrzył, nie krzyczał, nie rzucał kamieniami i nie dzwonił po straż miejską, więc może aż tak źle nie było.

Gdy wracałam, już w drzwiach spotkałam się z Panią Eleną, która miała mnie malować. Od razu poczułam jakąś nić porozumienia, szybko przeszłyśmy na "ty", rozmawiałyśmy o kosmetykach, mężczyznach, kobietach, antykoncepcji i wszystkim, co ślina na język przyniosła. Fantastyczna kobieta, a jaka zdolna *.* Miałam istny photoshop na twarzy, wszystko bardzo elegancko, wieczorowo, ale nie z przesadą- super! Okazało się jednak, że makijaż zajął dłużej niż myślałam, więc moja wizyta u fryzjerki wisiała na włosku(nieuczesanym włosku), ale Elena podwiozła mnie trochę, więc jakoś dałam radę.

Autor: AlexVan, źródło: Pixabay.com , licencja: Public Domain CC0

No i fryzjer. Niestety dzień był na tyle intensywny, że mimo wcześniejszego mycia włosów, nie nadawały się już do niczego. Decyzja- myjemy. Mycie mistrzowskie, nie ucierpiał mój misterny makijaż nawet odrobinę. Później dumanie nad włosami, bo one dosyć krótkie i pole do popisu zawężone. Na szczęście pani była fryzjerką z powołania i tak wszystko poupinała i pokręciła, że wyszło bardzo fajnie. Trochę w stylizacji na zdjęcie stąd, częściowo inwencja własna. Przez moment miałam wrażenie, że zrobiła ze mnie Marię Antoninę, ale na szczęście po drobnych poprawkach efekt był super. Tych włosów zrobiło się jakby trzy razy więcej. Kolejna magia.

W międzyczasie pierdyliard telefonów od B., bo robiło się już późno, a poza tym B. prasował się. Tak, wyprasował sobie sam cały garnitur i koszulę, nic nie przypalił i nie porobił "zaprasek". Nie żeby B. był jakimś idiotą, ale prasowanie, szczególnie na "wyższym levelu", jak koszul i garniaka, nie należy do jego mocnych stron. Dał jednak radę, po powrocie od fryzjera zastałam go gładkiego i na wysoki połysk, a więc kamień z serca spadł, bo już sobie wyobrażałam tę naszą sprzeczkę, gdy zobaczę go pogniecionego/niedogolonego/z plamą po szybko jedzonej kanapce na koszuli/milion-innych-możliwości.

Oczywiście nie muszę mówić, że po wyjściu od fryzjera z moimi misternymi loczkami zaczęło tak lać, że spodziewałam się Noego podpływającego arką, zamiast autobusu? Błogosławiona parasolka- zdołała uratować moje owłosienie i jakoś dotarłam do mieszkania.

By no illustrator listed, engraver was Samuel E. Brown (d ca 1860), published by Hall and Whiting of Boston [Public domain], via Wikimedia Commons

Zakładanie sukienki, biżuteria,rajstopy. No właśnie, rajstopy. Kupiłam 2 pary. Najpierw okazało się, że w sklepie jedną parę dostałam nie tę, co trzeba. Nawet zadzwoniłam do sklepu(to jeszcze w czwartek) ale baba była strasznie mało komunikatywna, a ja skrajnie zmęczona i właściwie jakiś procent winy we mnie też leżał. No ok. A w piątek zakładam rajstopy, Gatta, kosztujące no trochę, ale co tam-przecież bal, stać mnie, no i zakładam te rajstopy(nie te pomylone, te drugie), a one kurwa mać pękają wzdłuż linii uda. Żebym ja jeszcze grube uda miała! Po zdemolowaniu części pokoju w poszukiwaniu nowych, stanęło na tym, że trzeba ubierać te pomylone. No nic, też są spoko. Trzymają się. Na zmianę wzięłam jakieś czarne i tylko błagałam wszystkie dobre i złe moce na tym świecie, żebym beżowe nie poszły, bo te czarne to tak nie bardzo. Wróciłam rano w całych, więc jednak ktoś nad nami czuwa.

(niestety nie znalazłam nigdzie zdjęcia kogoś powieszonego na rajstopach, a szkoda)

No a sam bal- cudowny! Dostałam piękne kwiaty od B., dawno się tak nie wytańczyłam, wszyscy dla siebie szalenie mili, bo dobra atmosfera się udzielała, jedzenie całkiem spoko, no i zostałam skomplementowana, raz, drugi i kolejne 10 razy, więc babska próżność wylewała mi się uszami . Minusem było trochę ustawienie sali, bo stoliki i parkiet znajdowały się tak blisko siebie,że łatwo w tańcu było wpaść na kogoś niosącego kawę/barszczyk/talerze. No i dj. Miał tak żenujące poczucie humoru, że może jakbyśmy wszyscy mieli po 15 lat, to by nas śmieszyło, a tak było momentami po prostu niesmacznie. Na szczęście zreflektował się w kwestii muzyki, bo po początkowym techno(albo odgłosach z pracującej stoczni, nie wiem), poszedł w stronę rock'n'rolla, starych przebojów i piosenek, przy których dało się tańczyć, a nie wpadać w trans.

Zmęczeni, podchmieleni i lekko rozczochrani dotarliśmy do mieszkania nad ranem, a tam czekało mnie zdejmowanie soczewek i zmywanie makijażu. Ale to nic. Pierwszy raz od bardzo dawna byłam beztroska i szczęśliwa :)

Wielkanoc-przeżyliśmy!

By Toelstede (Wikipedia-Name Nyks) (Own work) [GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html) or CC-BY-SA-3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons

Uroczysty czas corocznego tycia i lenistwa uważam za udany. Nie kłóciłam się z rodzicami, ze wszystkim zdążyliśmy, a bliskość B. była dla mnie niezwykle ważna. Co prawda zdążyłam go opierdzielić za 666 losowo wybranych rzeczy, ale tak to już jest, jak zejdzie się z zołzą. Niech się przyzwyczaja, z czasem pewnie będzie tylko gorzej.

Z racji tego, że B. muzykuje, a mój ojciec w ramach kryzysu wieku średniego znowu wraca do gry na gitarze, relacja na linii teść-przyszły(może) zięć na pewno wiele zyskała. Ku rozpaczy mamy, którą gitara w niewytłumaczalny sposób po prostu wkurza. Najważniejsze jednak, że już mój tata nie próbuje zastrzelić B. za "zalecanie się do jego córki". A bywały takie momenty(tak, jedynaczka, córeczka tatusia).

Żałuję tylko, że święta nie minęły w jeszcze większym gronie. Był mój kuzyn z dziewczyną(poznaną z tydzień wcześniej, ale on ma taką manierę, że kogo nie pozna, tego zaraz "obwozi" po całej rodzinie), natomiast z powodu różnych wyjazdów brakowało kilku krewnych- a szkoda. Może w przyszłym roku grono będzie liczniejsze. Ciekawe, czy będzie jeszcze B.?

I creme de la creme- byłam u spowiedzi. Ja. Od dobrych paru lat darowałam sobie tę wątpliwą przyjemność opowiadania obcemu o swoich grzechach(w sumie na blogu robię to samo i mi nie przeszkadza ;p), teraz jakoś poczułam, że bardzo bym chciała. Mój świat jednak w magiczny sposób nie zmienił się na lepsze, wręcz przeciwnie, więc przed następnymi świętami chyba sobie znowu odpuszczę. A już myślałam, że to może ten moment, że do religii zacznę powoli wracać. No nic, może kiedy indziej...

A po świętach zostały góry jedzenia, czekoladowe zajączki i trochę niesmaku przez wydarzenia z 2-go dnia(o których pisałam post wcześniej). Teraz byle do kolejnych..

Gdy gorzej już być nie może...

Bardzo wszystkich przepraszam za moją nieobecność tutaj. Postaram się wyjaśnić, jakie to "okoliczności fauny, i być może flory"(że tak zacytuję "Baśń o Ludziach Stąd") spowodowały, że nie dawałam znaku życia i pojawiły się domysły, że może tych świąt z B. jednak nie przeżyłam.

1. Święta święta.. Nie było kiedy napisać nowego posta, bo cały czas przed świętami coś się sprzątało, lub gotowało, albo obie rzeczy na raz, a w ich trakcie, cały czas spędzałam z B. i rodziną, więc zebranie myśli i naskrobanie tu czegoś, odpadało.

2. I po świętach... A tu już dramat. Po pierwsze trochę pokłóciłam się z B.(ale szybko nam przeszło. no,może nie do końca), ale gdy tylko pomyślałam, że już gorzej być nie może, bo ta kłótnia, bo moje egzaminy, goniące terminy, problemy zdrowotne moje i najbliższych, załatwianie przed balem, egzaminy B. które trochę olewa, problemy z kasą, to okazało się, że los jednak roześmiał mi się w twarz.
Na kompa wdarł się wirus, taki na którego recepty jeszcze większej nie ma(bo stosunkowo nowy), który nie usuwa, a koduje wszyskie pliki z office, dokumenty, zdjęcia, piosenki, filmy. W necie są pierwsze nieśmiałe próby rozkodowania, ale nikt jeszcze nie opracował, jak odzyskać wszystko. Poszły mi oba dyski, zainfekowany był dropbox. Rezultat? Straciłam dużą część mojej arcyważnej pracy, a terminy gonią. Myślałam, że na dropbox jest bezpieczna. Nigdzie indziej żadnej kopii. Po prostu tyle tygodni zbierania materiałów i pisania w pizdu. No i był dramat. Wypłakałam i wylamentowałam się chyba za najbliższe 20 lat, czułam się strasznie bezsilna. Drugi dzień świąt wyjęty z życiorysu, to samo wtorek. Rodzice odwieźli mnie po świętach, bo nie nadawałam się psychicznie na żadne większe podróże, pociągi. Taka apatia i zastanawianie się, co ja teraz zrobię? Wiem,może pomyślicie, że przesada, ale wyobraźcie sobie że tworzycie coś dniami i nocami, a nagle gdy w swojej pracy trzeba iść dalej, zostajecie z niczym. No i ten $%#^^$#& dropbox. Niby taka gwarancja, że co by się nie działo z kompuerem to wrzucać tam kopie, bo będą bezpieczne. Wracam jednak do starej metody wysyłania sobie na maila i pendrive. Tak jak ludzie po kryzysie w latach 30. gdy ich oszczędności w "bezpiecznych" bankach zniknęły z dnia na dzień, znowu trzymali pieniądze w pościeli.

Na szczęście po zmaganiach dwóch informatyków, z których pierwszy się poddał po kilku godzinach, stał się cud. Ten drugi odzyskał ten jeden najważniejszy plik- co prawda w takiej wersji "notatnikowej", z wyciętymi wszystkimi literami, gdzie był znak polski i bez ani jednego przypisu, ale odzyskał. Znowu siedziałam i płakałam, ale tym razem ze szczęścia. Bo litery czy przypisy, to ze 2-3 dni roboty. A nie zaczynanie od początku. Geniusz, po prostu geniusz. Reszta komputera do sformatowania, poszło wszystko, na szczęście udało się uratować zdjęcia. Ich strata też byłaby przykra, bo to tyle wspomnień...

Po tym całym koszmarze, była nauka na kolokwium, później jej odsypianie, później przed imprezowe bieganie i szykowanie(ale o tym jeszcze będzie post :) ).

Więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję i obiecuję post i o balu i o tych świętach i jednak powrót do zasady, że jeden post dziennie-no, może co dwa dni ;).

Pozdrawiam i cudownie było powrócić do czytania Waszych blogów!

Życzenia

Z okazji Świąt, życzę Wam wszystkiego dobrego, zielonego, miłego i (jak to zawsze życzyła moja koleżanka) zajączka mokrego w okolicach jajek :)

Życzcie mi, aby cała moja rodzina i B. przeżyli wspólne święta.

Przedświątecznie

Jestem teraz w stanie permanentnego świątecznego zabiegania. We wtorek po urodzinach znajomej poszłam spać o szatańskiej porze, w środę od rana piekłam chleb, szukałam sukienki, załatwiałam sprawy przed wyjazdem do domu, byłam na zajęciach i sprzątałam mieszkanie. Wieczorem, mimo, że mieliśmy z B. wolną chatę pierwszy raz od miliona lat(no coś koło tego), zaraz po wyjeździe wszystkich współlokatorów, padliśmy spać. A miały być dzikie seksy, wyszła początkująca starość i zmęczenie- jak zwykle.

Chlebek wyszedł pierwszorzędnie- jak to mówią, do trzech razy sztuka! Wyrośnięty, idealny w środku, rodzice-wcześniej sceptyczni co do wizji mnie w rola piekarza-amatora- dzisiaj padli z wrażenia(zapewniam, że nie ze względu na to, że chcieli być mili. Nie chcieli.).

Sukienka w końcu znaleziona. Bardzo mi się podoba, jest z serii kreacji, które bez większej biżuterii i dodatków bronią się same. Ma bardzo ciekawy odcień. W sztucznym świetle jest bardziej kawowo-złotawa. W dziennym(ku mojemu zdziwieniu, bo w domu myślałam przez moment, że nie tę sukienkę wzięłam) sprawia wrażenie bardziej srebrno-szaro-fioletu(?). Nie gniecie się, wygląda na mnie, jak skrojona na miarę, jest starannie i równo uszyta, dyskretnie mieni się, no i jest całkowicie polskim produktem. A ja propaguję konsumencki patriotyzm(tzn, nie zawsze, ale jak jest możliwość to biorę "nasze" ;) ).

A dzisiaj w domu. Pociąg zatłoczony strasznie, ale w końcu home sweet home. Teraz tylko sprzątanie i gotowanie(moje ulubione!), a w sobotę przyjeżdża B. Kolejny raz przekonał się, że z rodziną(szczególnie jego) to najlepiej tylko na zdjęciu, więc moi rodzice, chcąc nie chcąc, zaprosili go do nas. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze, ale mamie i tacie będę wdzięczna do końca życia chyba. Świadomość, że B. miałby być w święta sam, w pustym mieszkaniu, moje zepsułaby mi kompletnie. Ale o tym może będzie inna historia...

Pachnąca Szafa

Kiedy nie ma wiosny za oknem, warto mieć ją w domu. Jako osoba prawie ślepa- no dobra, przesadzam, ale wada z tych średnich, mam bardzo wyczulony zmysł węchu. Bez odwracania się, potrafię rozpoznać po zapachu wiele osób, szczególnie tych bliskich dla mnie(i niekoniecznie dla tego, że się nie myją, czy kąpią w perfumach). Jestem bardzo wyczulona na to, co dociera do mojego nosa i zawsze staram się dbać nie tylko o namacalny porządek w mieszkaniu, ale też żeby pachniało ono w zależności od pory roku i mojego nastroju.

Na pewno znacie te produkty, macie swoje ulubione, jeśli nie, to koniecznie trzeba to zmienić!

Przyznam, że nigdy nie lubiłam odświeżaczy powietrza i innych takich. Kojarzyły mi się tylko z jednym- łazienką, a ich zapach potrafił być naprawdę duszący. Wybawieniem był(i jest) Air Wick, który ma całkiem fajne opcje zapachowe, ale dalej były opory, żeby psikać tym resztę mieszkania.

Świeczki i kadzidełka- ok. Szybko jednak ulatnia się zapach.

No więc Pachnąca Szafa. Mam powyklejane wszystkie szafki i szuflady w domu tym cudem. Ulubione saszetki to

i 

Uwielbiam też te wersje do szufladki z bielizną, perfumy do pomieszczeń i Golden Spray'e(chociaż te wszystkie oprócz Magnolii z Figą, pachną dla mnie męskimi perfumami. Aktualnie mam Bawełnę z Kwiatem Lotosu, B. za każdym razem gdy wchodzi, podejrzliwie wącha pokój). No i zapachowe wkładki do butów, a bywał okres, że naprawdę ich potrzebowałam. I zawsze obowiązkowa saszetka w torebce. Ostatnio Zmysłowy Poranek(co z tego, że to nie do torebki- jak już spędzam kilka lat życia na szukaniu w niej, to może mi chociaż pachnieć)

Zapachy wytrzymują naprawdę długo, przechodzą lekko na rzeczy, ale tylko w takim stopniu, żeby dłużej po praniu pachniały przyjemnie. No i piękna grafika na wszystkich saszetkach i buteleczkach.

Niedrogo, szeroki wybór-chociaż wkurza mnie to strasznie, że zazwyczaj każdy Rossmann, czy sklepy w tym stylu, w których są produkty Pachnącej Szafy mają tylko wybrany asortyment i za nic nie znajdzie się danego zapachu sprawdzając miesiąc, 2, czy 3 później. Trzeba obchodzić wszystkie miejsca w mieście i wiedzieć, gdzie co sprzedają i z tego powodu nie wypróbowałam jeszcze wielu produktów-np.: WSZĘDZIE jest tylko woda do prasowania Zanzibar. Ech, życie...

Mają też ciekawą stronę i fajnie zaopatrzony sklep internetowy: http://pachnacaszafa.pl/, gdzie można wszystko zamówić on-line. Aczkolwiek ja w kwestii zapachów jestem tradycjonalistką i prędzej zamówię sobie stanik w ciemno niż coś, co może mi później drażnić nozdrza.

Też używacie? Które zapachy wg Was są warte polecenia?

Kolejne 7 dni...

Autor: Giuliamar Źródło: Pixabay.com Licencja: CC0

Ten tydzień był mniej więcej taki, jak na zdjęciu powyżej. Szaro, smutno, mokro i ponuro. Mam za dużo rzeczy do zrobienia i zaczynam powoli nie wyrabiać. Z B. też nie najlepiej, pewnie kryzys będzie przez najbliższy miesiąc(i oby później się nie pogłębił).

Co udało mi się zrobić z tego: http://nie-umiem-pisac.blogspot.com/2014/04/podsumowanie-tygodnia.html ?
Na 7 małych 6 punktów- nic nie ruszyłam z pisaniem, staram się nawet o tym nie myśleć,bo ze stresu już mnie wszystko boli...
Na 6 dużych mniej więcej 4 punkty. Dyskusji z B. nie przeradzam w kłótnie, ale kłócimy się o wszystko inne. A propos diety, to zaczęłam podjadać cukierki jak mi źle i muszę coś z tym zrobić. Paznokcie długo się trzymały, ale już dzisiaj poobdzierane(postaram się wieczorem je ogarnąć). No i nie żyję wg zasady "just wave and smile". Żyję wg zasady "dajcie mi umrzeć w spokoju".

Co na ten tydzień?

Małe:
1. Dalej angielski(z tym, że będę pisać już nawet się nie oszukuję)
2. Prezentacja
3. Dotrzeć na święta do domu
4. Kupić coś drobnego rodzicom
5. Upiec chlebek do domu
6. Posprzątać zanim wyjadę
7. Rozejrzeć się za sukienką na bal
8. Ogarnąć jutro grilla

Większe:
1. Zaufać bardziej B. w pewnych kwestiach. Może coś zrozumiał.
2. Trzymać się diety do świąt chociaż
3. Nie panikować, bo to nie odgoni żadnych terminów


Znacie jakieś fajne strony z fryzurami? Albo macie pomysły jak fryzurę typu bob przekształcić w jakąś bardziej wieczorową wersję?
EDIT:

Nie żebym miała jej twarz(niestety), ale wie któraś z Was(albo jakaś koleżanka, siostra, mama fryzjerka) jak coś takiego osiągnąć? że zaczesać na bok i podkręcić to wiem, ale
-czym najlepiej kręcic? wałki? papiloty? lokówka? prostownica?
- jak stworzyć taki efekt nad czołem, tak ułożyć włosy, żeby tworzył się taki "dołeczek"? ;)

Zdecydowanie chcę być facetem. B. wyciągnie garnitur z szafy, ogoli się, wypastuje buty i ma kilka stówek w portfelu więcej i nie tak zszargane nerwy jak ja ;p.